اشعار

عاشق صـادق کجائی؟ دار گوش            طرفه پندم را به گوش دل نیوش‏

گـوش حـاضر کن برای استـماع            تــا بــرآئـی از بــیانـم در سـمـاع‏

آبـــرو دار عــــرش اعــلایی            یاغــیــوراً وخَیْــرَتِ الــــباقی

کــوه مــردانــگی ، ابالـغیــره            الســلامٌ عــلیــک یـــا ســاقــی

تا کی به تمــنـای وصـــال تـو علمدار            اشکم شود از هر مژه یـک عمر پدیدار

آهنگ غمِ «العــطش » شــاپــرکی را            در کــرب وبلا می شنوم از در دیـوار

ســاقــیـا پــیـمانـه را لــبـریـز کن            آتش عـشق و جـنون را تـیـز کـن‏

تـا ز رب الــنـاس گـویــم ناس را            گرچه نتوان وصف کردعباس را

شور یکپارچه در معرکه ای غــالب شد            نــوبت مــاه عــلـی بن ابــی طالــب شـد

ماه از خیـمه خود در طلب بــاران رفت            ابرها را همه پس زد طرف میدان رفت

ای ساقی حرم تو بگو ساغرت کجاست؟         قامت قیامتم تــــــو بگو پیکـرت کجــاست؟

ای یاس علقمه لبِ خود بــــاز کن بـــگو         یاسی که بود تا به کنون دربرت، کجاست؟

چرا ای غرق خون ازخاک صحرا برنمی خیزی        حسین آمد به بالینت تو ازجا بـــرنمی خــیزی

نمـاز ظـهر را بـا هـم ادا کـردیـم در مـقـتـل         بود وقت نماز عـصر از جـا بر نـمـی خیزی؟

در کنار علقمه سروی ز پـا افـتاده است          یـا گلی از گـلـشن آل عـبـا افـتاده است

در فضای رزمگاه نـیـنوا بـا شـور و آه          نالۀ جانـسوز ادرک یـا اخا افتـاده است

دراین غوغای بی آبی که خشکیده همه گل ها          به اَمر تو شدم سقّا، منم عبد و تویی مولا
علمدارم چه غم دارم، که از دستم علم افتد          مباد از دفـتر عشقت، به نام من قلم افتد

دلـبـر کسی به مثـل تو پـیـدا نمی شود            دردی بُــود مـرا که مــداوا نـمی شـود

دریـا بُـود گـواه کـه از اشـک دیـده ام            یک لحظه نیست دیده چو دریا نمی شود

وقتی کـنار عـلـقمه سقا دلـش شکسـت           دیگر بهانه داشت که دریا دلش شکست

در خیمه دیده بود عـطش موج می زند           حس کرد تا کمی خنکا را دلش شکست

اگر چه مـادر تو، دخـتر پیـمبر نیست           کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست
حسین، پیش تو انگار در کنارعلی ست           کسی چنان که تو هرگز شبیه حیدر نیست

این کیست کربلا را، چون کوه طورکرده          زهرا مگر از این دشت، یارب عبورکرده
بر روی ماه عباس، این جلوه حسین است          آری قمر ز خورشید، خود کسب نور کرده

بر لب دریا لب دریا دلان خشکیده است         ازعطش دلها کباب است و زبان خشکیده است

کربلا بستان عشق است و شهامت ای دریغ         کز سموم تشنگی این بوستان خشکیده است

بی شک توصبح روشن شب های تیره ای           خورشیدی وبه ظلمت این شام چیره ای

تسـخـیـر کرده جـذبـۀ چشم تـو مـاه را           بی خود که نیست تو قمراین عشیره ای

ای چـشمـۀ مـحـبت عـالـم وجـود تـو            باران كـرامتی ست به امـواج جود تو

دنـیا بهـشتی است ز شرح معـطـرت           هر جا كه بو كـنیم رسد بوی عـود تو

علت رحــلت اربـاب کهنسـال اینجاست          پی گودال مگردیـد کــه گودال اینجاست

علقمه منطق تاریـخ بــه هـم می ریــزد          روضۀ خنجر و گودال ازامسال اینجاست

 بر سر نعـش گـل اُمِّ بنـیـن غـوغـا شد           همـه گـفـتند:حــسین بن عـلی تـنـهـا شد

تا که حیرت زده دردشت دو دستت دیدم           گفـتـم از یوسف من یک اثری پیدا شد

از کار عشـــق این گـره بـستـه وا نشد            باب الحـوائـج هـمـه حاجـت روا نـشد

بـسـتـنـد راهـهای حـرم را به روی او             می خواست تا حرم ببـرد آب را نشد

رخصـت بـده از داغ شـقـایـق بنـویسـم          از بـغــض گـلــوگـیـر دقـایـق بـنـویـسـم

می خواهم از آن سـاقی عاشق بنـویسم          نم نـم به خـروش آیم و هـق هـق بنویسم